แม่ผมใจ่อ่อนง่ายเกินไปเรื่องทั้งหมดถึงเป็นแบบนี้

แม่ผมใจอ่อนใจง่ายเกินไปมั้ย ...... คือ มีลุงเพื่นแม่ยุคนนึง มีหนี้สินติดลบต้องทำงานชดใช้หลายปีอยู่ ทำงานเป็นข้าราชการเงินเดือน 4 หมื่นกว่าๆ อีก 5 ปีเกษียน มีลูกมีเมียแต่ลูกเมียจะไม่ค่อยสนใจสักเท่าไร(เพราะคนมันเป็นแบบเนี้ย) ลุงคนนี้นะครับ สมัยก่อนตอนผมอายุได้ 8 ขวบเขาพาไปเที่ยวน้ำตก ระหว่างจะไปเที่ยวเค้าก็กดเบิกเงินมาผมก็มองโอ้ลุงรวยจังเลย บางวันลุงคนนี้ก็จะมีบัตรเคดิตอยู่ประมาณ 20 -30 ใบได้ วงเงินใบละ 6 หมื่นบาทตาลุงคนนี้ก็กดๆเบิกมาเที่ยวกินเหล้าเมายา ไปหาหมอนวด หมอนวด พอนวดเสร็จก็บอกหมอนวดว่า อยากได้เท่าไรเอาไปเลยในกระเป๋า ค่านวด ปกติ 250 แต่หมอนวดเอาไป 30000 เหลือให้ตาลุงคนนี้ 5000 บาท ตาลุงคนนี้ก็เอามาเล่าให้แม่ผมฟังว่านี่ๆเดือดร้อนจังขอยืมเงินหน่อย 3 แสนจะเอาไปใช้หนี้บัตรเคดิตไม่งั้นเค้าจะฟ้องเรื่องถึงศาร เดี๋ยวเวลาเกษียรไปจะมีประวัติ ขอยืมก่อนนะสิ้นปีจะคืนให้ นี่คือหนี้สินก้อนแรกของตาลุงคนนี้แม่ผมก็กู้เอาไปให้ตาลุงคนนี้...... พอตาลุงคนนี้ไม่มีใครสนใจลูกเมียทิ้งไม่รัก ตาลุงคนนี้ก็มองมาที่แม่ผมเห็นว่าผมกับแม่อยู่กัน 2 คน ตาลุงคนนี้ก็ฉวยโอกาสมากินนอนที่บ้านผมตอนแรกผมคิดว่าจะมานั่งเล่นเฉยๆ แต่พอหนักเข้าๆ ก็มาอยู่ที่าบล้านผมถาวร บางวันก็จะไปอยู่บ้านของเขาเอง จึงทำให้ผมคิดว่าแม่ผมคงรักตาลุงคนนี้เขาแล้วหละมั้ง แต่ทำไมเวลาผมคุยกับแม่แม่ผมจะพูดเกลียดวะไอ้คนแบบนี้เมื่อไรจะหมดเวรหมดกรรม ผมก็งง บางวันแม่ก็จะปกป้องเวลาผมโมโหด่าตาลุงคนนี้เพราะตาลุงคนนี้มันชอบพูดจาแขวะผมยังนู้นยังนี้ บอกว่าไล่มันออกจากบ้านบ้างหละ บอกว่าผมโง่บ้างหละ บอกว่าผมเลว ชั่ว บ้างหละ  และก็พูดกับแม่ผมว่าเธอลงทุนกับลูกเธอไปเท่าไรแล้วเป็นล้านได้แล้วมั้งแต่ทำไมไม่ให้มีอะไรตอบแทนเลย .......ผมอายุแค่ 18 ผมจะหาที่ไหนมาตอบแทนได้งานก็ยังไม่มี ตาลุงคนนี้นะครับเขาก็มาอยู่กินนอน ค่าน้ำค่าไฟค่าแอร์ค่าน้ำมันรถฟรีหมด แม่ผมก็จดบันทึกเอาไว้ 6 ปีรวมเป็นเงินกว่า 4 แสนกว่าๆ นี่คือหนี้ก้อนที่ 2 ของตาลุงคนนี้ และ ต่อมานะครับตาลุงคนนี้เดือดร้อนอีกและบอกว่าจะเอาไปปิดบัตรเคดิตอีกละ คราวนี้ยืมไป 1 แสนกว่าบาท  แม่ผมเองก็กำลังเตรียมจะซื้อรถใหม่ให้ผม เพราะตอนนี้ผมมีรถมอเตอร์ไซค์คันเก่าอยู่จะพังไม่พังอยู่มะรอมมะร่อสตาร์ทก็ไม่ค่อยติดต้องสตาร์ทเป็นพักๆ คุณรองนึกภาพซิครับ ตอนนี้ผมเรียนอยู่มหาลัย เวลาเอารถไปแล้วสตาร์ทไม่ติดจะอายขนาดไหนผมก็สตาร์ทอยู่หน้าตึกเป็นเดือนๆละครับเอาไปซ้อมก็ไม่หาย คนที่เอาไปซ่อมคือใครรุมั้ยครับ ก็ตาลุงนั่นอีกนั่นแหละผมบอกกับแม่ผมแล้วว่าแม่ไม่ต้องเอาไปซ่อมหรอกซื้อใหม่เหอะอะไหล่รถรุ่นนี้มันไม่ผลิตขายแล้ว แม่ผมก็เตรียมเงินซื้อรถใหม่ให้ผมละแต่ตาลุงคนนี้ก็มาขัดบอกว่าเดี๋ยวเอาไปซ่อมให้โดยที่ใช่ตังของแม่ผมไป 2 พันบาทผมไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่า 2 พันบาท จะทำให้รถแย่ยิ่งกว่าเก่า ผมก็โมโหมากผมก็บอกกับแม่ ว่า แม่นี่ซ่อมแล้วจริงๆหรอ ผมชักเอือมแล้วผมขอไปกับแม่ได้มั้ยแม่ก็ไปส่งผมได้อยู่ 3 วันแม่ใช้รถยนต์มาส่งหนะครับ แม่ก็บอกว่าทนๆอีกสักปีนะลูกผมก็บอกก็ได้ครับ จนตอนนี้ผมก็ยังใช้รถคันเก่าอยู่ สตาร์ทยากชั่งมันเราช่วยแม่ก็พอแล้ว  แม่ผมก็ทำหน้าเครียดทุกวันเลยตอนนี้ บอกว่าแต่ละเดือนมีเงินไม่ถึง 6000 ไหนจะค่าข้าวผม ค่าน้ำค่าไฟอีก แม่ผมก็บ่นๆ แม่ก็พูดออกมาช่วยคนอื่นแต่เรารำบาก ตอนนั้นผมก็มองแล้วนึกถึงหน้าตาลุงนั่นผมก็แค้น ตอนนี้ตาลุงนั่นไม่มาแล้วครับพอรู้ว่าแม่ผมไม่มีเงิน ตานั่นก็หายไป ผมจะเอายังไงดีครับผมไม่รู้จะช่วยแม่อย่างไงเพราะตอนนี้ผมก็เรียนอยู่ไม่รู้จะเอาเวลาที่ไหนช่วยแม่ แม่ก็ลดค่าขนมผมลงจากวันละ 1 ร้อยเหลือ 50 บาท 50 บาทนี่ค่าข้าวทั้งวันนะครับตอนเย็นก็ต้องกินเพราะแม่จะกลับบ้านเย็นพอแม่กลับมาผมก็ไม่อยากกวนแม่ ผมก็เลยต้องเก็บเงินไว้กินตอนเย็นด้วย จนแต่ละวันแทบจะไม่มีอะไรกินอะไรๆก็ไ่ค่อยเหมือนเดิม จากที่มีอาหารเ็มตู้เย็นตอนนี้กลับไม่มีอีกแล้ว เห้อชีวิตตตตตต ผมอยากพูดตรงนี้เลยว่ามารที่ไหนก็ตามที่มาทำให้ครอบครัวผมพบความยากลำบากผมจะเกลียด...... ตอนนี้ผมยุห้องสมุดเล่นคอมพิมสิ่งที่อัดอั้น เพราะใครก็ตามที่มีความสุขผมก็ขอดีใจด้วย แต่สำหรับผมตอนนี้ผมเป็นทุกข์มากๆ .......